The winner of the 2018 Global Teacher Prize Andria Zafirakou, “All teachers should establish trusting relationships with students” Андрия Зафираку, әлемнің 2018 жылғы үздік мұғалімі: «Барлық оқытушыларға оқушылармен сенімді қарым-қатынас
Пандемия кезінде білім қалай өзгереді және болашақта білім беру саясаты қандай болуы тиіс
2018 жылы Андрия Зафираку, Лондонның солтүстік-батысындағы Alperton Community орта мектебінің 39-жастағы өнер мұғалімі Varkey қорынан үздік мұғалім марапатына ие болды. Оның басты еңбегі этностық тұрғыдан әр түрлі және нашар отбасыдан шыққан балаларды оқыту үшін қолайлы орта қалыптастыру болды. Зафираку мультикультурализм шешілмейтін мәселе және мүмкін емес эксперимент және егер мектепте олардың ұлттық мәдениетіне тиісті құрмет көрсетілетін болса, мигранттардың балалары ешқашан британдық қоғамға бейімделе алмайды деген кең таралған пікірге қарсы шықты. Vласть Зафиракпен пандемия кезінде оқу орындары қандай өзгерістерден өтетіні, пандемия аяқталғаннан кейін олардың қайсысы қалатыны, бұл өзгерістер оқу орындарының ұзақ мерзімді оқу бағдарламаларына қалай әсер ететіні және болашақтың білім беру жүйесі қандай болуы мүмкін екендігі туралы сөйлесті.
Кез-келген басқа сұрақтан бастау мүмкін емес: пандемия кезінде білім беру жүйесінде өтетін өзгерістер қаншалықты терең және ұзақ болады? Коронавирусқа қатысты жағдай қалыпқа келгеннен кейін осы өзгерістердің қайсысы қалады?
Бұл өте қызықты. Мұғалімдерге орын алған жағдайдан бір сәтте ес жиюға тура келді және тез арада – 48 сағат ішінде – қызу қақтығыс аймағынан шығу үшін педагогиканы қайта құруға мәжбүр болды. Соңғы 3000 жыл бойы сабақ берудің барлық тәжірибесі мен аудиторияларда сабақ жүргізудің жеке тәжірибесі кенеттен өзекті болмай қалды. Оқытушыларға оқу тәсілін өзгерту және бейімделу қажет болды. Қашықтықтан білім беру оқушылардың сабаққа қаншалықты қатысатындығын білмейтіндігімізбен қауіп төндіреді. Осыған байланысты мұғалімдер көптеген сынақ элементтерін жасауы керек. Оларға оқушылардың өткен материалды меңгергендігіне және оқуды жалғастыруға дайын екендігіне көз жеткізу маңызды. Бір мысал келтірейін. Егер сабақ бұрынғы режиммен өтетін болса, мен әр сабаққа презентация дайындайтын едім. Оған енгізілген сұрақтар сыныптың материалды түсінгенін қадағалауға көмектесетін, соған сүйене отырып, сабақтың қаншалықты жақсы түсіндірілгенін анықтайтынмын. Қазір сабақтарды ұзақ өткізіп, тереңірек үңілу керек, берілетін материалды қолжетімді, әрі бұрынғыдан өзгеше жасау керек. Сонымен қатар, оларға ойын-сауық компоненттерін қосып, одан әрі қызықты ету жолдарын ойластыру керек. Біздің оқушыларымыз бұл сабақтарға көп уақыт жұмсайды, соған орай оларды үнемі ынталандырып отыру керек. Менің түсінгенім – менің сабақ жоспарлаудағы бұрынғы тәсілім дәрменсіз болып шықты. Қазір бір сағаттық сабақты жоспарлауға үш сағаттай уақыт жұмсаймын, өйткені оқушыларыма қажет қосымша ресурстармен толықтыруға тырысамын. Қазір ұзақ мерзімді болжамдар жасау қиын, бірақ, болашақта үйреншікті модельдерді қашықтықтан білім берумен барынша үйлестіру қажет деп ойлаймын.
Тағы бір мәселе мынада, үйде қалып, көптеген жастар үйдегі зорлық-зомбылыққа ұшырайды. Сонымен қатар ата-аналары жаппай жұмыссыз қалғанын көреді, осыдан кейін оқушылар егер ақыр аяғында жұмысқа орналасуға ешкім кепіл бола алмаса, оқуға соншалықты күш салу қажет пе деп ойлана бастайды. Дегенмен, балаларда зорлық-зомбылықтың салдары немесе отбасының қаржылық жағдайы нашарлауы ғана қиындық туғызбайды. Біз курстарды жүргізген кезде балалардың сезіміне үлкен мән беріп, тәлімгерліктің, менторлықтың, жағымды, әрі игілікті ахуалдың қажеттілігін есте сақтау керек. Жастардың уайымына тиісті көңіл бөліп, одан әрі көмектесу керек. Педагогтар академиялық дайындық үшін ғана жауапты емес, олар балаларға қамқорлық көрсетіп, олармен достық қарым-қатынас орнатуы тиіс. Жауапкершілік аясын кеңейту – бұл пандемия кезінде білім саласында болған ең елеулі өзгеріс деп ойлаймын. Бұның барлығы біз үшін тіл проблемасын өзекті етеді: біз қолданатын сөздер барынша мұқият, қауіпсіз болуына, әрі қолдау көрсететіндігіне көз жеткізіп отыруымыз керек.
Сондай-қа, біз сабақтарды виртуалды сыныптарда өткізген кезде, балаларды шындығында оқыта алдық па, соны анықтауға тиіспіз. Біздің білім беру бағдарламамызда ақпарат көп қамтылған, ақпаратты осындай көлемде не үшін пайдаланатынымызды түсінуіміз керек. Қазір алған білімнің қолданылуына көбірек көңіл бөлу керек. Бұл үшін балаларға қолдану процесінің қаншалықты түсінікті екендігін тексеру әдістерін әзірлеу керек. Жалпы алғанда, менің оқушыларым үйде отырғанына, қашықтықтан емесе көпшілікте, аудиторияда берілгеніне қарамастан білімге ұмтылатынын бақылаймын. Өз оқушыларымнан тағы бір байқағаным – олар оқытуда қаншалықты ілгері жылжығанын түсінуге ұмтылуы. Олар көтермелеу мен ынталандыруды қажет етеді. Осы жылы Ұлыбритания дәстүрлі жазғы емтихандардан бас тартты, мен бұл қадамды құптаймын. Бізге оқу жылы бойы тұрақты, әрі қиындықсыз білім тексеруді қолданып, оқушыларда күйзеліс туғызатын осындай іс-шаралардан мүлде бас тарту туралы ойласу керек шығар. Дегенмен емтихандарды балаларды ынталандырып, өзінің прогресін қадағалауға көмек көрсететіндей ұйымдастыруға болады.
Білім беру саласында болуы мүмкін ең жаман нәрсе – бұл оқушылардың қызығушылығын жоғалту. Олар өздерін жоғалтып, теріс ойға беріліп кеткен кезде, бұл әсіресе жасөспірімдерге қатысты, олар дағдыларынан ғана емес, қоршаған әлемге деген сенімі сияқты нәзік материялардан айырыла бастайды. Бізге оны қалпына келтіру өте қиын болады. Алдағы уақытта көптеген педагогтер осы қиындыққа тап болады деп қорқамын. Иә, бізде көптеген техникалық сын-тегеуріндер бар, бізге жаңа жүйелер мен құрылғыларды ұдайы игеру керек. Оларға деген көзқарасымыз қандай болса да, балаларды гаджеттерді пайдалана отырып, балаларды қалай жақсы оқыта алатынымызды ойласуымыз керек. Бірақ, әлеуметтік теңсіздіктің ауқымы аясында екінші орында тұр, біз оның белгілерін елеусіз қалдыра алмаймыз.
Бұрынғы жағдайда мұғалімдерге оқушылармен тікелей байланысты сақтау қиын болмады. Қазір сіздер үшін уақыт және қауіпсіз кеңістіктің болуы жағынан шектеу бар. Құпиялылық тапшылығы білім беру процесіне қаншалықты әсер етеді және болашақта оның салдары қандай болады?
Егер біз өзімізді оқушы ретінде бір секундқа елестетсек, мұғалімнің жеке бізге жолдаған алғашқы электрондық хатына да таң қалуымыз мүмкін. Бұл жеке өтініш, пошта арқылы немесе телефон арқылы қоңырау шалу мұғалімдер мен оқушылар арасында қандай да бір берік кедергілердің пайда болуына жол бермейді. Бұл өте үлкен мәселе, бірақ менің ойымша, біз онымен күресуге күш табамыз. Оқу орындары әкімшілігінің күш-жігері мұнда өте маңызды болуы мүмкін: олар шағын топтарда сабақ алу үшін барынша көп мүмкіндіктер жасауға тырысуы керек.
Сіз туралы өмірбаяндық мақалаларда сіз мәдениет пен жеке бас мәселесіне көп көңіл бөлетіндігіңізді жиі жазады, өйткені сіздің оқушыларыңыздың көпшілігі мигранттардың, нәсілдік және этникалық аз топтардың балалары, сондай - ақ сәтсіз немесе жағдайы төмен отбасылар. Олар қазіргі қоғамның күрделі қатынастар жүйесіне қатысудың басқа формаларын қажет ететіні анық. Олардың проблемалары қазір қаншалықты ушығып кетті және болашақтың білім беру саясаты осы аспектілерге қандай мән беруі керек?
Мен бұл сұрақтың жауабын өз сенімімнен алшақтата алмаймын. Менің ата – анам-Грециядан келген мигранттар, олар Ұлыбританияға өмір сүруге қолайлы жағдай іздеп келді. Мен есейген сайын отбасым бізде ұлттық мәдениеттің жұрнағын сақтауға күш салғанын бақыладым. Алайда, сонымен бірге олар оның әртүрлі көріністерін британдық мәдениетпен біріктіруге тырысты. Бөтен мәдениетке ену жолындағы қорқыныш пен тілдік тосқауыл менің есімде жақсы сақталды. Бастапқыда менің ата-анам мен әжем қатты қысылып, тек грек дүкендеріне барып, өздерін толық қауіпсіз сезінетін отандастар қоғамдастығының шекарасында қалды. Оларға үйрену үшін уақыт пен көп күш қажет болды. Менің ойымша, мәселе осында. Мигранттар басқа елге көшкеннен кейін, олар мәдени тұрғыдан түсінікті адамдармен қарым-қатынас орнатқысы келеді. Нәтижесінде олар өздерін бұрынғы отандастарының қауымдастығында оқшаулайды. Сонымен қатар, жақсы таныс адамдардың үлкен тобымен келгенде, олар жергілікті тұрғындарды алаңдатады, өйткені олар басқа және жергілікті тұрғындармен өз еркімен араласудан бас тартады. Сондықтан мектептер өте маңызды, өйткені олар қоғамның жаңа мүшелерінің ойлау парадигмасын өзгертуге мүмкіндік береді, олар бастапқыда жағымсыз және тіпті радикалды болуы мүмкін. Мектептер оқушыларға жеке мәдени шекаралар туралы ойлауға ғана емес, сонымен бірге өздерін қоғамның және жалпы әлемнің бөлігі ретінде көрсетуге көмектеседі. Менің ойымша, өз пәнім арқылы – мен өнерді үйретемін-біз ойлауды осындай жолмен дамыту үшін ең жақсы позицияда боламыз. Бұл бізге айналамыздағы мәдениеттердің айырмашылығы мен ұқсастықтарын түсінуге мүмкіндік береді. Сонымен қатар, коронавирустың таралуымен біз пандемия саяси стереотиптер шеңберіне енбестен әр ел мен ұлтқа әсер ететінін көрдік. Біз оларды бір-бірінен шеттету арқылы емес, одан да үлкен ынтымақтастық арқылы жеңуіміз керек екені белгілі болады. Қазіргі барлық техникалық құралдарды ескере отырып, бізде бұл үшін көптеген мүмкіндіктер бар. Олар бізге қала ішіндегі адамдармен және ұйымдармен ғана емес, басқа да елдермен өзара әрекеттесуге мүмкіндік береді. Аумақтық кедергілер ішінара жойылды және бұл жастарға тиісті білім алып, әлемнің кез-келген жерінде жұмыс істей алатындығы туралы айтуға негіз береді. Біз жаһандық ойлана бастауымыз керек, қандай дағдылар бізге кез-келген елде құзыретті болуға мүмкіндік беретіні туралы ойлана бастауымыз керек.
Сіз атап өткен мультикультурализм және космополитизм қағидаттарына негізделген білім беру бағдарламалары қалай жасалуы мүмкін?
Бұл өте жақсы сұрақ. Менің ойымша, білім бағдарламалары мұғалімдер үшін сөйлеу мүмкіндігі аясында жасалуы тиіс. Яғни, мұғалімнің әлемнің қандай бөлігінде болмасын оқыту мүмкіндігі, бірге жиналып, тәжірибесімен, өзінің үздік практикаларымен бөлісу мүмкіндігі болуы тиіс. Мұғалімдер, менің ойымша, мәселелерді шешуде өте жақсы дағдыларға ие, өйткені біз олармен жұмысымыздың барлық кезеңдерінде кездесеміз. Сонымен бірге, біз осы қарама-қайшылықтардан өте алмаймыз: барлық сын-қатерлер, кем дегенде, белгілі бір дәрежеде шешілуі керек. Әйтпесе, бізді одан да ауыр зардаптар күтуі мүмкін. Бір-бірімізден үйрену үшін бізге мұғалімдердің жаһандық қауымдастығын жобалау қажет. Әрине, адамдардың өз еліндегі қалыптасқан жағдайға қарсы ештеңе болмаса немесе кез-келген өзгерісті мүмкін емес деп санаса, қалыптасқан идеялар жүйесін өзгерту өте қиын. Бірақ балалар мен жасөспірімдер жаһандық ақпаратқа қол жеткізе алады, бұл бізге әлеуметтік өмірдің көп қырлылығын талқылауға және өздерін ортақ әлемнің азаматтары ретінде ойлауға көмектесуге мүмкіндік береді. Біз осы ақпаратқа деген қызығушылықты және оның барлық ұмтылыстарын қолдауға қабілетті мұғалімдерге өте мұқтажбыз.
Оқушылар мен педагогтердің арасындағы қарым-қатынас сіз үшін маңызды мәселе болып табылады. Біздің білуімізше, қарым-қатынас алдымен сатылас құрылымда болды, дегенмен көптеген елдерде бұл сақталып отыр. Бұл құрылымда оқытушылар сыни тұрғыдан бірлесіп талқыламай, балаларға білімді жоғарыдан беріп, беделді орын алады. Қарым-қатынас деңгейлес болуы тиіс пе? Онда оқытушылар қандай рөлді атқаруы тиіс?
Мен педагогиканың арқасында үйренген маңызды нәрселердің бірі – кез келген оқу процесі үшбұрыш құрылымына ие. Ол оқытушыдан, оқушыдан және оның ата-анасынан тұрады. Көптеген елдерде ата-аналар оқу – бұл олардың баласы мен оқытушысының жауапкершілік саласы деп санайды. Бірақ менің ойымша, егер бұл процестің барлық қатысушылары бірлесіп жұмыс істесе, балалардың үлгерімі артады. Алайда, мұғалімдер маған оқушылардың ата-аналарымен қарым-қатынас жасаудан қорқатындықтары туралы жиі айтады. Менің ойымша, бұл қате түсінік. Егер біз Африка елдерінің тәжірибесін қарастыратын болсақ, онда баланы тәрбиелеу көбінесе бүкіл ауылдың күш-жігерін қажет етеді. Бұл күш-жігер шамадан тыс болуы мүмкін, бірақ біз балаларға оқу процесі мектептегі сабақтан кейін аяқталмайтынын түсіндіруіміз керек. Шын мәнінде, олардың бүкіл өмірі, басқа адамдармен күнделікті қарым-қатынас оның бөлігі болып табылады. Қазіргі мұғалімнің рөлдік моделі туралы әңгіме жүргізу керек екеніне сенімді емеспін, қазіргі заманғы мұғалімнің кім екендігі туралы айту орынды болар еді. Менің ойымша, мұғалім бүгінде мансаптық дағдыларды беретін, ынталандыруды қолдайтын және әрқашан өз әрекеттерін талдауға және тактиканы өзгертуге қабілетті рефлексивті практик болып қала береді. Қазіргі заманғы мұғалім-бұл ұдайы өзі оқитын және сонымен бірге ең жақсы білім беру тәсілдерін үнемі іздейтін адам. Сонымен қатар, ол басқа оқытушылармен үнемі байланыста болады, олармен жұмыс істейді және біліммен бөліседі.
Бірақ оқушылармен сенімді қарым-қатынас орнату әлдеқайда маңызды. Яғни, жастардың жағдайын түсіну: олар толық отбасында тұрады ма; егер олар бір ата-анасымен бірге тұрса, онда неге бұлай болды; отбасының материалдық жағдайы қандай, олар өздерін тамақпен қамтамасыз ете ала ма; ата-аналарымен әр түрлі бөлмелерде тұруға мүмкіндігі бар ма, олар үйдегі зорлық-зомбылықтан зардап шегеді ме және т. б. Осы нюанстарды білу бізге осындай балалармен қарым-қатынас түрін таңдауға, олардың жарақаттары туралы түсінікке ие болуға, сонымен қатар баланың сыныптастары неге бас тартатынын немесе қабылдамайтынын түсіндіруге мүмкіндік береді. Балалар өзгергендіктен, олар көптеген нәрселерді бастан кешіреді, мыңдаған түрлі сұрақтар қояды және оларға жауап тапқысы келеді. Кейде мұғалімдерге және олар құрастырған материалға сену қиын. Оқушылар бәрін өз бетінше тексергісі келеді, бұл тамаша екені сөзсіз. Менің білетінім-балалар бір-бірінен әлдеқайда жылдам және тез үйренеді. Қазір жастарға интернет, әлеуметтік қызметтер мен көптеген компьютерлік ойындар қол жетімді. Осыған байланысты қоғам балалардың бір-бірімен қарым-қатынас жасауына көмектеспейтін әлеуметтік дағдыларды түсінбеу перспективасына алаңдайды. Мұнда мұғалімнің қатысуы өте пайдалы болуы мүмкін, өйткені ол әртүрлі адамдармен өзара әрекеттесу тәсілдері туралы айта алады.
Сіз үнемі екі құндылыққа – еркіндік пен шығармашылыққа жүгінесіз. Сіздің ойыңызша, олар білім беру саясатында іс жүзінде қалай қолданылуы мүмкін?
Шығармашылық – бұл бұлшық ет тәрізді. Оны қаншалықты жетілдірген сайын сізге оңай түседі. Шығармашылықтың көптеген үлгісі бар. Біз шығармашылықты өнер саласындағы заттармен ғана байланыстыратынымыз өкінішті. Шығармашылықтың барлық деңгейде болуы маңызды. Өйткені шығармашылық бірлескен жұмысты, коммуникацияны, талдау мен жаңалықтарды білдіреді. Ол мәселені зерттеуді, шешім қабылдауды және тәлімгерлікті қамтиды. Жаратылыстану ғылымдарын да шығармашылықпен оқытуға болады. Шығармашылық көп жағдайда сіздің тілді қалай қолдануыңызбен және сыныпта қандай орта қалыптастыруыңызбен анықталады – дәл осы жерде ол еркіндікпен ұштасады. Мемлекеттік білім беру құрылымдары осы құндылықтардың мәртебесін едәуір арттыруы мүмкін. Барлық білім беру институттарын өзінің жеке оқу жоспарын жасауға міндеттеу өте қиын, дегенмен қажет болғанда, олардың құқығы болуы тиіс. Көп жағдайда қоғамның әр түрлі сұранысына сай келуге ұмтылатын түрлі мектептерге аралған үлгілік нұсқаулықтар қажет. Сондықтан шығармашылық ұлттық білім беру бағдарламаларын әзірлеумен ғана тұжырымдалмауы тиіс. Оқу жоспарлары аясында шығармашылықты қолдануға мүмкіндік беретін мұғалімдерге арналған тренингтер анағұрлым қажет болуы мүмкін. Бірақ көп жағдайда мұғалімдер "шығармашылық" сөзінен қорқады, өйткені олар үшін қателіктің бағасы әрқашан өте жоғары. Менің ойымша, бұл көзқарасты тренингтер арқылы өзгертуге болады, оның барысында мамандар іс жүзіндегі тәжірибе негізінде құрылған жаңа тілдік тәжірибелер мен оқыту әдістері туралы айтады. Мұғалімдердің эксперименттік топтарын дайындаудан бастап, кейіннен бұл тренингтер ұлттық білім беру жүйесінің барлық деңгейлеріндегі оқытушылар арасында білім таратуға мүмкіндік береді.
Білім беру саласында жаратылыстану және гуманитарлық ғылыми пәндер арасында елеулі қайшылық бар. Егер бұл қайшылықты бір кездері бәлкім шешуге болатындығына сүйенсек, мектептегі оқу жоспарлары шегінде осы парадигмаларды теңестіре аламыз ба? Әсіресе, гуманитарлық ғылыми бағыттардың бюджетті қатты қысқартуға ұшыраған жағдайда.
Алдымен, бүгінгі таңда ең ұлы және әйгілі ғалымдардың бірі кім болып қала береді деген сұраққа жауап іздеп көрейікші. Леонардо Да Винчи бірден ойға келеді. Тарихтағы ең маңызды суретшілердің бірі ретінде біз кімді жиі еске аламыз? Тағы да Леонардо Да Винчи. Көрнекті ғалым ретінде біз Альберт Эйнштейннің бейнесін де айта аламыз. Интернетте біз оның шығармашылық тақырыбын қозғайтын дәйексөздерін жиі кездестіреміз. Мұндай үстірт деңгейде де барлық білімнің өзара байланысты екендігі көрінеді. Осыған байланысты біз карталарды, математиканы, тарихты немесе өнер теориясын зерттейтін арнайы және жалғыз пән болуы керек деп талап ете отырып, пәндерді санатқа бөлуден бас тартуымыз керек. Бізге осы білім салаларының синтезі қажет. Егер сіз Ислам өнеріне назар аударатын болсаңыз, онда әртүрлі математикалық элементтер, бірдей симметрия қалай басым болатынын байқайсыз. Бұл адам қызметінің көптеген басқа салаларында орын алады. Бұл біріктіруде шығармашылықтың іргелі қағидасы жатыр. Менің ойымша, біз адамзат мәдениетінің белгілі бір түрлерін кемсітетін ұстанымнан бас тартуымыз керек. Әрбір бағыт мемлекеттік саясатпен– мейлі ол музыка, бухгалтерлік есеп немесе нақты ғылымдар болсын, бірдей күшейтілуі керек. Өзіне қай бағытты таңдау және қай жағынан өзін жетілдіру туралы шешімді оқушы өзі қабылдауы керек. Бізге әртүрлі пәндер арқылы адамдарды біріктіруге, олардың бірігуі үшін кедергілерді жоюға және бір-біріне қатысты барлық стереотиптерді ашуға баса назар аудару керек. Жастарға батыл болуға көмектесу керек, оларға ұлтшылдық, кемсітушілік және мультикультурализмге шабуыл жасау сияқты түрлі мәселелерді шешуге үлкен сеніммен көмектесуге көмектесу керек. Бұл жерде білім бірлігі болмаса, біз оны жасай алмаймыз.
Vlast.kz «Шеврон» компаниясымен және «Білім керуені» жобасымен бірге болашақ білім туралы сұхбаттар сериясын – қазақстандық және халықаралық жетекші сарапшылардың қатысуымен озық білім беру практикаларын зерттеу және талқылау бойынша бастама дайындайды.
How is the education sector transforming during the pandemic and how should the educational policy change in the future?
In 2018, Andria Zafirakou, a 39-year-old art teacher at Alperton Community High School in North West London, won Varkey`s 2018 Global Teacher Prize. Her main achievement was creation of a favorable educational environment for the children from ethnically diverse and disadvantaged families. Zafirakou challenged the popular view that multiculturalism is an unsolvable issue and a failed experiment and that migrant children will never be able to integrate into British society, if their national culture is properly respected at schools. Vласть asked Zafirakou about the changes that educational institutions are going through during the pandemic, which of them will function after it, how these transformations will affect the long-term educational programs of educational institutions and what the educational system of the future may look like in general.
It is impossible to begin with any other question: how deep and lasting will the educational transformations be during the pandemic? Which of them will remain with us after resolving the coronavirus challenge?
It is very interesting. Teachers were forced to recover almost instantly from all that had happened and to do it very quickly, literally in 48 hours, to rebuild the pedagogy in order to get out of the emerging conflict zone. All the teaching practices of the past 3,000 years and the personal experience of teaching in classrooms have suddenly become irrelevant. Teachers needed to change their approach to learning and integrate to the situation. Distance education creates the threat that we do not know how mentally and physically students attend lessons. In this regard, teachers have to create a lot of assessement elements. It is important for them to make sure that the students have mastered the material and are ready to continue studying. Here is an example. If the lessons were held in the previous form, that is, live, I would prepare presentations for each lesson. The questions included would help me to track the students` understanding of the material and assess how well it was explained. Now the lessons take more time, we have to focus on them more and make the information presented more accessible and different from the one we worked with before. Moreover, it is important for us to add also entertainment components and think how to make them more engaging. Our students will spend a lot of time on such lessons, so they should be constantly motivated. Besides, I realized that my previous approach to planning lessons was untenable. Now I spend about three hours planning an hour-long lesson because I try to use additional resources that students can get access to and not just leave them to use search services. From the current point of view, it is difficult to make long-term forecasts, but it seems that in the future we will have to find the most harmonious combination of familiar models with distance education.
The problem is that many young people face domestic violence while staying at home. At the same time, they see how their parents massively lose their jobs, after which our students begin to think about the necessity to spend so much effort on education, if in the end it may not guarantee employment. However, difficulties for children can be caused not only by the consequences of violence or worsening of the family's financial standing. They can be triggered by loss or even a sense of happiness, it can also be experienced traumatically. When we teach our courses, we should always remember the need for mentoring, educating, an atmosphere of well-being and goodwill while attaching great importance to students` feelings, which are becoming more and more obvious. We will have to help young people even more intensively paying due attention to their traumatic experiences. Teachers are not only responsible for academic training, they also have to take care of children and build friendly relationships with them. The expansion of responsibility is the most significant thing that has happened to education during the pandemic. All this makes the issue of language relevant: we need to constantly make sure that the speech patterns we use are accurate, safe and supportive enough.
We will also have to make sure that we are actually able to teach children in virtual classrooms. Our educational programs include a large amount of information and we will need to understand why we use it to such an extent. Perhaps now we should be more concerned with applying our knowledge. It demands to develop ways to assess how well children themselves understand this application process. In general, I have noticed that my students strive for knowledge regardless of whether the lessons are held at home, remotely or in public, in a classroom. Another thing i also noticed in my students was an insistent desire to see if they were making progress in their studies. They need incentives and encouragement. This year, the UK has cancelled the traditional summer exams and I fully support this action. Perhaps we should think about giving up such activities that cause so much stress for students in favor of regular and less stressful testing of knowledge during a school year. Moreover, it can be organized so that it encourages children and helps them track their progress.
The worst thing that can happen to the education sector is the loss of our students. By this I mean a weakening of their engagement. As soon as they are firmly stuck in the negative zone feeling lost, especially teenagers, not only their skills but also more subtle matters like trust in the world around them can begin to dissolve. It will be extremely difficult for us to re-establish it. I am afraid that this is the challenge that many teachers will face in the near future. Yes, we have many technical challenges, we constantly need to master new systems and devices. No matter how we feel about it, we always need to worry about how well we can teach children using gadgets. However, it seems secondary against the revealed scale of social inequality the evidence of which we cannot ignore.
In the past, it was easy for teachers to maintain direct contact with students. Now we are limited in time and availability of safe space. How much does the lack of privacy affect the educational process and what consequences will it have in the future?
If we imagine ourselves as school students for a second, we may be surprised even by the first e-mail addressed by a teacher to us personally. This personal appeal via email or phone call can prevent the emergence of any strong barriers between teachers and students. This is a really big problem but I believe we will find the courage to deal with it. The efforts of educational institutions' administrations can be crucial: they should try to create as many opportunities as possible for small group lessons.
Biographical articles about you often highlight that you pay great attention to the issue of culture and identity as many of your students are the children of migrants, racial and ethnic minorities and disadvantaged or not the most affluent families. It seems clear they need other forms of involvement in the complex system of the modern society`s affairs. How have their problems heightened now and what importance should educational policies of the future attach to these aspects?
I cannot answer this question without considering my own beliefs. My parents are migrants from Greece who moved to the UK in search of better living conditions. Throughout my growing up, I observed the intense zeal of my family trying to preserve the details of national culture in our family. However, they did their best to combine its various manifestations with British culture. My parents were open to this synthesis of synthesis. Although I clearly remember the fear and height of the language barrier in the way of our entry into a foreign culture. At first, it was so enchaining my parents and my grandmother that they went only to Greek stores and stayed within the borders of the community of their compatriots where they felt completely safe. It took them time and a lot of effort to get used to it. I think that is the problem. As soon as migrants move to another country, they are faced with a natural desire to build relationships with people who are culturally understandable for them. As a result, they isolate themselves in a community of their former compatriots. In addition, having arrived in large groups of well-known people they cause concerns of local residents because they are different and refuse to voluntarily interact with local residents. This is why schools are extremely important as they allow to change the paradigm of thinking of new members of the society who may initially be quite unfriendly and even radical. Schools help students to think not only about their personal cultural boundaries but also to imagine themselves as part of the community and the world as a whole. I believe that through my subject, I teach art, we are in the best position to develop thinking in this way. We have a great chance to welcome other cultures but not at the expense of knowledge about our own one. This allows us to understand the differences and similarities of the cultures around us. Moreover, with the spread of the coronavirus, we have seen that the pandemic affects every country and nation without falling within the framework of our political stereotypes. It becomes clear that we should overcome them not through separation from each other but through even greater cooperation. We have a lot of opportunities for this given all the modern technical means. They allow us to interact not only with people and organizations within our city but also from other countries. Territorial barriers have been partially broken down and this gives us a chance to tell young people that they will be able to work anywhere in the world if they get a proper education. We need to start thinking globally, start thinking about the skills that will allow us to be competent in any of the countries.
How can educational programs based on the principles of multiculturalism and cosmopolitanism that you mentioned be organized?
A very good question. I think the main thing they should focus on is giving teachers a chance to speak. In other words, they should allow them to teach in any part of the world, get together and share their experience, their best practices and decide together what approaches will or will not be successful. Teachers, in my opinion, have very good problem-solving skills because we meet them at all stages of our work. However, we cannot ignore these contradictions: all challenges should be resolved at least to some extent. Otherwise, we may face even more serious consequences. Most likely, we need to establish a global community of educators to learn from each other. Of course, it is extremely difficult to change the established systems of ideas when people do not have anything against the current situation in their countries or believe that any changes are just impossible. However, children and teenagers have access to global information, which allows us to discuss the diversity of social life and help them think of themselves as citizens of the common world. We are in desperate need of teachers who can support the interest in this information and all the aspirations generated by it.
An equally important issue for you is the relationship between students and teachers. We know that in the past they had a vertical structure, although it can still be observed in many countries. Teachers take an authoritative position transmitting knowledge to children as if from above, without joint critical discussion. Should they become more horizontal? What role should teachers play?
One of the most important things I have learned thanks to pedagogy is that any learning process has a triangle structure. It consists of a teacher, a student and their parents. In many countries, parents believe that learning is their child`s and teachers` responsibility. I believe children do much better if all the participants work together. However, teachers often tell me about their fear of communicating with the parents of their students because they regularly interrupt this process by reminding that their responsibilities are limited here. In my opinion, this is a misconception. If we look at the experience of African countries, bringing a child up there often requires the efforts of the entire village. These efforts may be excessive but we need to explain to children that their learning process does not end after school. In fact, all of their lives, all of their daily interactions with other people are part of it. I am not sure that we should talk about the role model of a modern teacher. it would be more appropriate to talk about who a modern teacher is. In my opinion, a today`s teacher is someone who develops students` career skills, supports motivation and always remains a reflective practitioner able to analyze students` actions and change tactics. A modern teacher is the one who engages in constant self-study and at the same time constantly searches for the best educational approaches. At the same time, a teacher maintains regular interactions with other teachers, works and shares the knowledge with them.
However, it is much more important to establish trusting relationships with students, that is, to understand the conditions in which young people live: whether they live in a full family, whether they live with one parent and the reason for that, the financial situation of the family, whether they can provide themselves with food, whether they have an opportunity to live with their parents in different rooms, whether they suffer from domestic violence, etc. Awareness of these circumstances allows us to choose the form of interaction with students, have an idea of their existing traumas and explain to ourselves why a child is shunned or rejected by their classmates. This is the role of a modern teacher, not only in the constant academic pressure when a student is required to make an incredible effort to memorize various facts. As children change, they experience many things, they ask a thousand different questions and want to find answers to them. Sometimes they find it difficult to trust their teachers and the information they are taught. Students want to test everything themselves, which is great, no doubt. What I also know for sure is that children are much faster and more willing to learn from each other. Now young people have access to the Internet and a vast number of social services and computer games. In this regard, the society is alarmed at the prospect of dulling children`s social skills, which can lead to the inability to communicate with each other. Here the involvement of a teacher can be very useful because a teacher can tell students about the ways to interact with different people.
You also regularly appeal to two values, freedom and creativity. In your opinion, how can they be applied in the educational policy?
Creativity is almost a muscle. The more you develop it, the easier you can use it. There are many models of creativity. The only danger is that we associate creativity only with objects from the sphere of art, whereas creativity shall be all-pervasive and exist at all levels. After all, creativity implies collaboration, communication, analysis, and discovery. It includes problem-solving, decision-making and mentoring. You can make creative even the teaching of natural sciences. Creativity is determined mainly by how you use the language and what environment you create in your classroom. This is where it correlates with freedom. State educational institutions can significantly strengthen the status of these values. Of course, it is very difficult to force all educational institutions to create their own curriculum, although they should have the right to do this. On the whole, we need standard manuals designed for different schools that try to meet the diverse needs of the society. Therefore, creativity cannot be reduced only to development of national educational programs. What might be more necessary are training projects for teachers that would allow them to practice creativity as part of their curriculum. However, for the most part, teachers are afraid of the word creativity, because the price of each mistake is always very high. In my opinion, it is possible to change this attitude through trainings, during which experts would talk about new language practices and teaching methodologies that are based on live-based experience. Starting with training of experimental groups of teachers these trainings would later allow to disseminate knowledge among teachers at all levels of national educational systems.
In the field of education, there is a fundamental conflict between natural science and art subjects. If we assume that this conflict is unlikely to ever be resolved, how can we balance these paradigms within the school curriculum? Especially in a situation when the budgets for humanitarian research areas are subject to severe cuttings, which can put their existence in question.
Firstly, we should ask ourselves the following question: who is one of the greatest and most famous scientists today? Leonardo da Vinci comes to mind almost immediately. Who do we often remember as one of the most important artists in history? Also Leonardo da Vinci. As an outstanding scientist, we can also mention Albert Einstein. On the Internet, we often come across his quotes, which always touch on the topic of creativity. Even at this superficial level, it is clear that all knowledge is interconnected. That is why we should refuse to carefully categorize all subjects insisting that we must need a special and unique subject for studying maps, mathematics, history or art theory. We need a synthesis of these areas of knowledge. If you pay attention to Islamic art, you will notice how it is dominated by various mathematical elements, remember at least of symmetry. This happens in many other areas of human activity. This fusion is the fundamental principle of creativity. In my opinion, we should abandon the position that discriminates against certain types of the human culture. Each area should be strengthened by the public policy equally, whether it is music, accounting or natural science. The decision about which paths to choose and how to self-improve should be made by students. It is important for us to focus on bringing people together through various subjects, removing barriers to their cooperation and exposing all sorts of stereotypes about each other. Young people need to be supported to become bolder, address various issues with greater confidence, such as nationalism, discrimination against various forms of identity and attacks on multiculturalism. We cannot do it without the unity of knowledge.
Vlast.kz prepares a series of interviews about the future of education in partnership with Chevron and Caravan of Knowledge, an initiative to research and discuss best educational practices with the participation of leading Kazakhstani and international experts.